حق آزادی بیان و ابراز عقیده
آزادی بیان یا آزادی ابراز عقیده در قوانین جهانی و منطقه‌ای حقوق بشر شناخته شده‌است. این حق در بند ۱۹ قانون جهانی حقوق بشر، مقاله ۱۰ کنگره حقوق بشر اروپا، مقاله ۱۴ کنگر حقوق بشر آمریکا و مقاله ۹ بخش آفریقایی حقوق بشر ذکر شده‌است.
آزادی بیان در طول تاریخ در برخی مدارک مانند فرمان کبیر (۱۲۱۵) ذکر شده‌است. و در همچنین در «اعلامیه حقوق انسان» (۱۷۸۹) در انقلاب فرانسه دارای اهمیت بوده‌است.
برپایهٔ برهان جان استوارت میل، اوروزه آزادی بیان به عنوان حقوقی چندوجهی مطرح می‌شود؛ نه تنها آزادی ابراز عقیده، یا انتشار اطلاعات و عقیده‌ها، بلکه سه وجه مشخص دیگر نیز مطرح است:
- حق جستجوی اطلاعات و عقاید گوناگون.
- حق دریافت آزاد اطلاعات و ایده‌ها.
- حق پراکندن اطلاعات و ایده‌ها.
دموکراسی و حکومت
آزادی بیان در دموکراسی ضروری است، زیرا گفتگوهای کاملا آزاد میان کاندیداها و شناخت کامل رای‌دهندگان از آنها لازم است. مردم از طریق آزادی بیان می‌توانند بر روی حکومت خود و تصمیمات آن تاثیر بگذارند. همچنین امکان انتقاد از ماموران عالی رتبه دولت و تعویض آنها در صورت نیاز از این طریق ممکن است. برخی بر این باورند که ترس شهروندان از انتقاد آزادانه از دولت و سرکوب توسط دولت به عدم پاسخگویی دولت می‌انجامد و در نتیجه اقدامات دولت توجیه‌پذیر نیست. برخی نیز بر این باورند که جلوگیری محدود و خاص از آزادی بیان، برای نمونه در مورد ایده‌های نازی، برای دفاع از دموکراسی توجیه‌شدنی است.
اینترنت
مفهوم آزادی اطلاعاتی در مخالفت با برخوردهای حکومتی در سانسور، کنترل فعالیت‌های مردم و تحت نظرگیری اینترنت به وجود آمد.
وب سایت ها در کشورهایی که معمولا آزادی ابراز عقیده نیز موجود نیست سانسور می‌شوند. در این مواقع برخی وبسایت‌ها خود را به طور مرتب جابه‌جا می‌کنند.
بر اساس پژوهش گزارشگران بدون مرز در «لیست کشورهای دشمن اینترنت»، کشورهای زیر دارای سانسور فراگیر اینترنتی هستند: کوبا، ایران، مالدیو، کره شمالی، میانمار، سوریه، تونس، ازبکستان و ویتنام.
No comments:
Post a Comment